Εδώ και μέρες παρακολουθούμε ,από φιλμάκια που έδωσε στη δημοσιότητα η Β.Κορεα, τον θρήνο ενός λαού που έχασε τον ηγέτη του Κιμ Γιονκ Ιλ. Την διαδοχή του «θρόνου» της λαϊκής εξουσίας θα πάρει ο γιος της τρίτης γυναίκας του ,ο Κιμ Γιονκ Ουν. Επικρατέστερος ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Κιμ Γιονκ Ναμ ,αλλά αποκλείστηκε γιατί .......
κατηγορήθηκε ότι κρυφά απέδρασε από τον κομμουνιστικό παράδεισο της Β.Κορεας και πήγε στην Disneyland της Ιαπωνίας.

Σημασία έχει ότι από τα τέκνα των τριών συζύγων του, επικράτησε ο γιος της Κο Γιονκ Χουι, ο οποίος σπούδασε στην Ελβετία και είναι μόλις 28 χρονών. Έτσι για να βλέπουν οι εδώ κομμουνιστές τις ισες ευκαιρίες των καθεστώτων που υποστηρίζουν και την οικογενειοκρατία της λαϊκής εξουσίας. Άλλωστε το δρόμο τον άνοιξε πριν λίγα χρόνια ο λαοφιλής Κάστρο που διόρισε με δημοκρατικές διαδικασίες τον αδελφό του ,Ραουλ Κάστρο, στην ηγεσία του κόμματος και της χώρας.

Το πιο συγκλονιστικό όμως απ΄όλα δεν είναι η διαπλοκή της εξουσίας, αλλά η αποπροσωποποίηση του ατόμου.

Το καθεστώς κάθε πρωί αναγγέλλει από τα χιλιάδες μεγάφωνα στους δρόμους την πρωινή έγερση για την εργασία συνοδευόμενη με τραγούδια που ενισχύουν τη διάθεση των εργαζομένων για μεγαλύτερη παραγωγικότητα.

Το 25% του ΑΕΠ διατίθεται για αμυντικές δαπάνες και συντηρεί τον τέταρτο μεγαλύτερο στρατό στο κόσμο με 1,1εκ στρατιώτες. (η πλάκα είναι ότι ο Ριζοσπάστης έγραφε 21/12/2011 ότι η Β.Κορεα είναι αντιιμπεριαλιστική δύναμη)

Τα 500 διάσπαρτα αγάλματα του πρώτου σωτήρα της χώρας Κιμ Ιλ Σουνγκ, αποτελούν τόπο λατρείας για τους πολίτες αυτής της μαγικής χώρας. Η άρνηση προσκύνησης, είτε από αμέλεια, είτε από άρνηση επιφέρει την ποινή της φυλάκισης. Η φωτογράφηση του αγάλματος του, απαγορεύεται ,παρά μόνο από κατόχους πτυχίου φωτογραφίας για το λόγο ότι μπορεί στο «κάδρο» να κοπεί κατά λάθος χέρι, πόδι, ή κεφάλι. Κάτι τέτοιο δεν αρμόζει στους αθάνατους.

Η τηλεφωνική επικοινωνία με χώρα του εξωτερικού, τιμωρείται με την ποινή του θανάτου.internet , κινητά τηλέφωνα και κάθε επαφή με την «σατανική» δυτική κουλτούρα απαγορεύονται δια νόμου.


Μαθητές στο προαύλιο του σχολειού κλαίνε για τον χαμό του μεγάλου τους ηγέτη.


Τι να πει κανείς; Όταν βλέπεις πολίτες να κλαίνε και να οδύρονται «γιατί μας το κανες αυτό», «και τώρα τι θα κάνουμε;» και άλλα τέτοια, επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι η κρατικοποίηση της οικονομίας εθνικοποιεί και τις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Κρούστης Αντώνης