Εάν θέταμε ένα υποθετικό ερώτημα δυϊσμού στον κάθε ένα από εμάς, «η κοινωνική κατάσταση προσδιορίζει την συνείδηση ή η συνείδηση την κοινωνική κατάσταση;» επίσης «το αληθινό είναι πραγματικό ή το πραγματικό αληθινό;»

Η κοινωνιολογία μπορεί να δώσει τις δικές της απαντήσεις, το ίδιο και η ιστορία, επίσης και η θεολογία, όπως και η ψυχολογία μπορεί και αυτή να καταθέσει την δική της οπτική. Χιλιάδες τόμοι έχουν γραφεί από τις διάφορες επιστήμες υποστηρίζοντας την μια ή την άλλη εκδοχή. Μια θεωρία όμως για να γίνει νόμος πρέπει επιστημονικά να επαληθευθεί πολλές φορές. Τα αλληλοαναιρούμενα πορίσματα όμως δεν επέτρεψαν τον ορισμό της σαν νόμο.
Το πρόβλημα όμως δεν είναι στην θεωρία που δεν έγινε νόμος, αλλά σε μας που που πιστεύουμε τις θεωρίες σαν νόμους

Ο άνθρωπος έχει την τάση να επιλέγει μια θεωρία που τον βολεύει ή του ταιριάζει και να την κλειδώνει στο μυαλό του, δηλ. δημιουργεί νευρωνικά κυκλώματα και ερμηνεύει τον κόσμο επιλεκτικά. Οτιδήποτε ακούει που δεν αναγνωρίζει το νευρωνικό του κύκλωμα, το απορρίπτει σαν εχθρικό και οτιδήποτε επιβεβαιώνει τη θεωρία του το αφομοιώνει. Η αφομοίωση αυτή και διογκώνει και σκληραίνει τα τείχη της απόρθητης σκέψης του.

Αυτή είναι η αρχή του απολυταρχισμού.

Ο άνθρωπος γίνεται δογματικός, σκληροπυρηνικός, φτιάχνει κάστρα γύρω του για αυτά που πιστεύει και οτιδήποτε πλησιάζει τις τάφρους του μυαλού του το χαρακτηρίζει, όχι σαν διαφορετικό αλλά σαν εχθρικό.

Αυτός ο εχθρός καταλήγει να είναι ταυτόχρονα και ευεργετικός για την ύπαρξη του απόρθητου κάστρου, και αν δεν υπάρχει, πρέπει οπωσδήποτε να εφευρεθεί.

Τα κλειστά μυαλά πρωτίστως φοβούνται να ανοίξουν, γιατί αν θα ανοίξουν σίγουρα θα αλλάξουν. Έτσι δικαιολογείται γιατί οι πολιτικές θεωρίες, τα οικονομικά συστήματα, οι θρησκείες, οι χαρισματικοί ηγέτες, χαρακτηρίζουν το διαφορετικό από αυτούς σαν αντίπαλο. Με τον τρόπο αυτό συσπειρώνουν τους οπαδούς τους αρχικά μέχρι την απαίτηση των θυσιών τους.

Αυτή η διαδικασία περνάει από τα εξής σταδία, υπερτίμηση της ιδέας, η οποία φέρει φανατισμό, ο φανατισμός εμμονές και οι έμμονες παραλήρημα και το παραλήρημα ακραίες διαβλητές πράξεις που μπορεί να καταλήξουν σε φόνους, διώξεις (αντιφρονούντων), πόλεμους(ναζισμός) ακόμη και αυτοθυσίες ( βλέπε Ισλάμ, ).

Οι άνθρωποι λοιπόν που πιστεύουν σε μια υπερτιμημένη Αλήθεια, παύουν να είναι ελεύθεροι, αναζητούν εναγωνίως καθοδηγητή, αποπροσωποποιούνται, γίνονται μέλη μιας ομάδας, ωραιοποιούν την θέση τους με ευηκοες λέξεις όπως αλληλέγγυοι, σύντροφοι, ομοϊδεάτες, κομματικά στελέχη, ενώ είναι οπαδοί του Αμφίβολου.

Οι υπεύθυνοι καθοδηγητές του Αλάθητου καθορίζουν και την συλλογική συνείδηση, ορίζουν ιερή Αποστολή, και φορέα εκπλήρωσης αυτής (πχ το κόμμα).

Οι τελοκρατιες (δηλ. οι προδιαγεγραμμένες νομοτέλειες της ιστορίας ), δεν επιδέχονται προσαρμογή, ούτε αλλαγές στους μηχανισμούς και διεργασίες ( process) επίτευξης τους, αφού το τέλειο δεν επιδέχεται βελτίωση.

Η διαφορετική άποψη από τον Υπέρτατο Σκοπό του Κοινού Καλού, δημιουργεί απειλή για τους κατέχοντες του ιερατείου της καθοδήγησης, χαρακτηρίζοντας τους, σαν διαφωνούντες, σαν αιρετικούς, ετερόδοξους, προδότες, οπορτουνιστές, και στην καλύτερη περίπτωση μέλη με χαμηλό βαθμό συνείδησης.

Συνείδηση σημαίνει, το σύνολο των ειδήσεων, των γνώσεων εν προκειμένω, δηλ. την εικόνα, την γνώση που έχω για τον εαυτό μου.

Δε χωράει αμφιβολία ότι οι αυτοπροσδιοριζομενοι καθοδηγητές πρέπει να κατέχουν τη Γνήσια Αλάνθαστη Συνείδηση η οποία αναπόφευκτα κρίνει και βαθμολογεί τις συνειδήσεις των άλλων.

Η εκκαθάριση των ολιγωρουντων και ανεπαρκών να υπηρετήσουν την Συλλογική Συνείδηση ( αλήθεια, υπάρχει συλλογική συνείδηση;) είναι το επόμενο βήμα.

Η αποβολή των αιρετικών από την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΣ, του ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗ του ΑΛΑΘΗΤΟΥ, του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ της ΜΟΝΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ οδηγεί το σύνολο σε συρρίκνωση.  Και...

Ότι συρρικνώνεται συσπειρώνεται.

Το σύνολο γίνεται πιο μικρό αλλά πιο συμπαγές, και χάνει την ρευστότητα του να προσαρμοσθεί στο μέλλον.

Η ζωή έχει τέτοια δυναμική, που δεν κατευθύνεται από ιδέες μιας ιστορικής στιγμής. Αντιθέτως, γεννάει ιδέες. Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, αυτός που χαράσσει την ιστορία είναι ο άνθρωπος με τις επιλογές του και δε περιμένει να βελτιώσει τη ζωή του καβάλα στο άρμα του κάθε ΙΣΤΟΡΙΚΙΣΜΟΥ.

Έτσι τα συμπαγή τελοκρατικα σύνολα, που δεν διατηρούν την ρευστότητα τους, αφυδατώνονται, σκληραίνουν, και με την πρώτη δόνηση της ιστορίας, γίνονται κομμάτια. (βλέπε την αριστερά στην Ελλάδα)

Γι’ αυτό που στεναχωριέμαι περισσότερο, είναι όταν βλέπω την απογοήτευση στα μάτια αυτών των αγνών αγωνιστών, που πίστεψαν σε επίγειους παραδείσους και παρέδωσαν την ζωή τους στη ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ (είτε είναι πρόσωπο, είτε είναι το κόμμα ή οτιδήποτε άλλο) και δεν πίστεψαν ότι στη ζωή τους πόσο σημαντικό είναι η ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ

ΝΑ ΔΙΩΞΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΙ,

ΟΤΙ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΚΑΙ ΗΡΘΑ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΟΧΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Η ΟΥΡΑ ΜΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΜΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.


Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΣΑΝ ΤΕΛΟΚΡΑΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Η χριστιανική εκκλησία (και δη η καθολική) ιστορικά έχει πέσει πολλές φορές σε τέτοιες εκτροπές ( σταυροφορίες, πολέμους, αφορισμούς, ιερά εξέταση, πυρπόληση αμαρτωλών, συγχωροχάρτια κλπ) από την αληθινή διδασκαλία του ιδρυτή της.

Ο ιδρυτής της όμως δεν είναι ο εκάστοτε Πάπας ή Πατριάρχης, αλλά ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ και σε όλες αυτές τις ψυχαναγκαστικές ιδεοληψίες και εμμονές του μυαλού των ανθρώπων, εδιδαξε και ΕΦΑΡΜΟΣΕ την ΑΓΑΠΗ.

Μπορεί ο χριστιανισμός σαν θρησκεία να ορίζει σαν συνείδηση την Θεϊκή, σαν επίγειους καθοδηγητές τους ιερείς, σαν ιερή Αποστόλη την Θεωση, σαν αντίπαλο τον Διάβολο, σαν φορέα εκπλήρωσης την εκκλησία και σαν ιερό σκοπό τον παράδεισο, διαφέρει όμως από τους –ισμους στο ότι δεν καταναγκάζει κανέναν να ακολουθήσει( όστις οπισων μου ελθειν) δηλ. όποιος θέλει και όποιος δε θέλει, τον αγαπάμε ακόμα περισσότερο.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ είναι αξίωμα και η ΑΓΑΠΗ επιλογή και προϋπόθεση για την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ των ανθρώπων.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ στον χριστιανισμό δεν είναι ζητούμενο αλλά ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.

Η οποία χαρίστηκε στους ανθρώπους για να την υπηρετήσουν.

Όποιος θέλει!!!




Ταπεινά

Κρούστης Αντώνης.